Er Íslenska þjóðin í raun og veru ánægð hvort fyrir um sig með upphafslög nr. 33/1944 sem og núna hin ný breyttu síðarnefndu lög nr. 33/1944?

Voru þessi lög nr. 33/1944 í raun og veru sé til síðari tíma litið ekki búin til og samin fyrst og fremst til þess að auðvelda brotafólki, sama hve og hversu alvarleg þessi brot einstaklinga séu til þess að auðvelda þeim að aðlagast samfélaginu án utanaðkomandi dóms og laga?

Ég get tekið eitt skýrt dæmi sem er svo ljótt og fyrir neðan alla mína virðingu:

Einstaklingur sem hefur verið í föstu sambandi með dömu í 2 ár, lenti í því leiðinda óláni og veseni að unnusta hans hafi bæði verið honum ótrúr og ákveðið svo undir það síðasta í lok sambandsins að reyna við og taka ástfóstri við einum af bestu vinum unnusta síns.

Svo síðan þegar unnusti og besti vinur þess einstaklings kemst að þessu ákveður hann að leyfa besta vini sínum að reka sig á vegg gagnvart sinni fyrrverandi og loks þegar besti vinur þess áttar sig á unnustu besta vinar síns, að hún hafi líka haldið framhjá honum, sett á þau tvö trúlofunarhringa úr fyrri samböndum o.m.fl., þá gaf besti vinurinn henni tóninn og eftirlét henni trúlofunarhringinn og sagði henni upp, en þar með var ekki dramatíkin ekki úti...

Unnustan byrjaði að koma að vinnustað besta vinarins, áreita hann á vinnutíma, leggja hann í einelti og hvað þá að sitja um hann helming vinnuvikunar og bera upp óþarfa afsakanir í garð síns yfirmanns til þess eins að fá hann til að vorkenna og finna til með sér vegna þessa aðstæðna, en að unnustan skuli svo leggjast svo lágt að ná í utanaðkomandi aðila, brotafólk, hvort svo sem það sé á skilorði eður ei og fá það í lið með sér til að reyna að lokka til sín besta vin unnusta síns fyrrverandi er það ljótasta og einna lægsti staðal virðingar sem ég hef orðið vitni af, hvað þá að vegna vankanta og ágalla í Stjórnarskrá Íslenska Lýðveldisins Íslands, þá þarf oft á tíðum að slá slíkri skjaldborg undir vinina með slíkri vinavernd svo ekki hljótist frekari skaði af!

65. gr. [Allir skulu vera jafnir fyrir lögum og njóta mannréttinda án tillits til kynferðis, trúarbragða, skoðana, þjóðernisuppruna, kynþáttar, litarháttar, efnahags, ætternis og stöðu að öðru leyti.
Konur og karlar skulu njóta jafns réttar í hvívetna.]1)
1)L. 97/1995, 3. gr.

76. gr. [Öllum, sem þess þurfa, skal tryggður í lögum réttur til aðstoðar vegna sjúkleika, örorku, elli, atvinnuleysis, örbirgðar og sambærilegra atvika.

Börnum skal tryggð í lögum sú vernd og umönnun sem velferð þeirra krefst.]1)
1)L. 97/1995, 14. gr.

71. gr. [Allir skulu njóta friðhelgi einkalífs, heimilis og fjölskyldu.
Ekki má gera líkamsrannsókn eða leit á manni, leit í húsakynnum hans eða munum, nema samkvæmt dómsúrskurði eða sérstakri lagaheimild. Það sama á við um rannsókn á skjölum og póstsendingum, símtölum og öðrum fjarskiptum, svo og hvers konar sambærilega skerðingu á einkalífi manns.
Þrátt fyrir ákvæði 1. mgr. má með sérstakri lagaheimild takmarka á annan hátt friðhelgi einkalífs, heimilis eða fjölskyldu ef brýna nauðsyn ber til vegna réttinda annarra.]1)
1)L. 97/1995, 9. gr.

72. gr. [Eignarrétturinn er friðhelgur. Engan má skylda til að láta af hendi eign sína nema almenningsþörf krefji. Þarf til þess lagafyrirmæli og komi fullt verð fyrir.

1)L. 97/1995, 10. gr.

67. gr. [Engan má svipta frelsi nema samkvæmt heimild í lögum.
Hver sá sem hefur verið sviptur frelsi á rétt á að fá að vita tafarlaust um ástæður þess.
Hvern þann sem er handtekinn vegna gruns um refsiverða háttsemi skal án undandráttar leiða fyrir dómara. Sé hann ekki jafnskjótt látinn laus skal dómari, áður en sólarhringur er liðinn, ákveða með rökstuddum úrskurði hvort hann skuli sæta gæsluvarðhaldi. Gæsluvarðhaldi má aðeins beita fyrir sök sem þyngri refsing liggur við en fésekt eða varðhald. Með lögum skal tryggja rétt þess sem sætir gæsluvarðhaldi til að skjóta úrskurði um það til æðra dóms. Maður skal aldrei sæta gæsluvarðhaldi lengur en nauðsyn krefur, en telji dómari fært að láta hann lausan gegn tryggingu skal ákveða í dómsúrskurði hver hún eigi að vera.
Hver sá sem er af öðrum ástæðum sviptur frelsi á rétt á að dómstóll kveði á um lögmæti þess svo fljótt sem verða má. Reynist frelsissvipting ólögmæt skal hann þegar látinn laus.
Hafi maður verið sviptur frelsi að ósekju skal hann eiga rétt til skaðabóta.]1)
1)L. 97/1995, 5. gr.
68. gr. [Engan má beita pyndingum né annarri ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð eða refsingu.
Nauðungarvinnu skal engum gert að leysa af hendi.]1)
1)L. 97/1995, 6. gr.
69. gr. [Engum verður gert að sæta refsingu nema hann hafi gerst sekur um háttsemi sem var refsiverð samkvæmt lögum á þeim tíma þegar hún átti sér stað eða má fullkomlega jafna til slíkrar háttsemi. Viðurlög mega ekki verða þyngri en heimiluð voru í lögum þá er háttsemin átti sér stað.
Í lögum má aldrei mæla fyrir um dauðarefsingu.]1)
1)L. 97/1995, 7. gr.
70. gr. [Öllum ber réttur til að fá úrlausn um réttindi sín og skyldur eða um ákæru á hendur sér um refsiverða háttsemi með réttlátri málsmeðferð innan hæfilegs tíma fyrir óháðum og óhlutdrægum dómstóli. Dómþing skal háð í heyranda hljóði nema dómari ákveði annað lögum samkvæmt til að gæta velsæmis, allsherjarreglu, öryggis ríkisins eða hagsmuna málsaðila.
Hver sá sem er borinn sökum um refsiverða háttsemi skal talinn saklaus þar til sekt hans hefur verið sönnuð.]1)
1)L. 97/1995, 8. gr.

Skrár tengdar þessari bloggfærslu:

• "STANS, EFTIRLIT."